شاید به هم باز رسیم…

روزی که من به‌سانِ دریایی خشکیدم…

و تو چون قایقی فرسوده بر خاک ماندی…

اشکهایم که سرازیر میشود…

دیری نمی پاید که قندیل میبندد،

عجیب سرد است هوای نبودنت

خدایا…

کاش اعتراف کنی

… جهنمی در کار نیست…

برای ما همین روزهای برزخی زمینی کافیست.

از چوپان پیری که دیگر توان چوپانی نداشت پرسیدند…

چه خبر؟؟

با لهن  تلخی گفت:

گرگ شد!

… آن بره ای که نوازشش میکردم…

از تو دلگیر نیستم…

از دلم دلگیرم..

که بیوفاییت را صبورانه تحمل میکند…

نشان دادن پیروزی آسان است…

ولی قبول کردن شکست آسان نیست…

دل فقط دل تو…

دل من که دل نیست..

یا میشکنه یا میگیره یا تنگ میشه…

خیلی سخته که…

مخاطب یکی باشی ولی..

هیچوقت براش خاص نباشی…

این روزها…

انسان ها تنهایی ات را پر نمیکنند..

فقط خلوتت را میشکنند…

چه سخت است دلتنگ قاصدک بودن…

در جاده ای که در آن هیچ بادی نمیوزد…

هنوز هم مرا به جان تو قسم میدهند…

می بینی..

تنها من نیستم که رفتنت را باور نمیکنم…

و خدا خواست که یک عمر نبیند…

یعقوب..

شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد…

کفشهایت کو؟

میخواهم آن ها را بردارم…

تا تو هم مثل بی وفایان هوس رفتن نکنی…

زمین خوردن با یک سنگ آسان است…

ولی بلند شدن مشکل است…

درد یک پنجره را پنجره ها میفهمند ..

معنی کور شدن را گره ها میفهمند ..

سخت بالا بروی ساده بیایی پایین ..

قصه ی تلخ مرا سر سر ه ها میفهمند .

یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن ..

چشمها بیشتر از پنجره ها میفهمند ..