همیشه کسانی از زندگی شکایت می کنند…

که چیز های غیر ممکن خواسته اند…

پنجره شناخت آدمیان …

بازبینی زندگی نیاکان است…

خدایا

مارو ببخش که در کار خیر

یا “جار” زدیم

یا “جا” زدیم

مردم اینجا چقدر مهربانند ،

دیدند کفش ندارم ،

برایم پاپوش درست کردند.

بگذار سرنوشت

هر راهی را که میخواهد برود،

ما راهمان جداست…

این ابرها

تا میتوانند ببارند

ما چترمان خداست…

بگذار سرنوشت

هر راهی را که میخواهد برود،

ما راهمان جداست…

این ابرها

تا میتوانند ببارند

ما چترمان خداست…

من تنهام ودلم برات تنگ شده

خداحافظ،خداحافظ،هیچ وقت نگو خداحافظ

اگرچه نمیتونم تورو در آغوش بگیرم

من بهت احتیاج دارم،ولی هیچی نمیتونم بگم

من تورو میخوام حتی اگه این فقط یه آرزو باشه یه آرزو

تو از زیبا ترین نیلوفر من ، بخوان غم را تو از چشم تر من

بدان این روی زرد از دوری توست ، که سر بیرون زد از خاکستر من . . .

مرا به تو هیچ تملکی جز این نیست..

که همواره دلم..

برای “مهربانیت” تنگ می شود.

عجب است دریا…

همین که غرقش میشوی..

پس میزند تورا..

سر درد…دردسر..

سر درگم..

سر گیجه..

سر به هوا..

چقدر “سر” به سرم می گذارند..

دقیقه های سرد بی تو.

اسیر فصل خزان شود..

عمر آنکس که..

دمی اسیر اشک کند.

چشمان مهربان تورا…

دوستت دارم…

از طلوع عشق…

تا..

غروب سرنوشت…

دلتنگی های من به تو رفته اند…

آرام می آیند در سینه می نشینند..

دیگر نمیروند…

گفتی:

شاید برگشتم..

هنوز زنده ام!

به امید همان “شاید” ..