همگی اهل بهشت هستند، پس تکلیف کسانی همچون ابوبکر و عمر و ... چیست؟ لطفا

بیشتر توسط آیات قرآن به این شبهه جواب داده شود.

البته که بهشت جای مومنین است و مومن حتماً یاران، پیروان، امت و صحابه واقعی پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله می‌باشد.

مشخص نشد که در کجای سوره مومنون خوانده‌اید که \"صحابه\" همگی به بهشت می‌روند؟

در این سوره مطالب بسیاری ذکر شده است و از جمله آن که به پیامبرش می‌فرماید: «وَ إِنَّكَ لَتَدْعُوهُمْ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ –

و تو آنها را به صراط مستقیم دعوت می‌کنی» و نیز می‌فرماید‌: عده‌ای هم در

پاسخ این دعوت، ایمان می‌آورند و عده‌ای نیز می‌گویند: شاعر و مجنون است. و

بحثی از صحابه در آن نیست.

در هر حال به سه نکته‌ی بسیار مهم دقت نمایید:

1-

همه چیز با \"عقل\" شناخته می‌شود، حتی قرآن کریم. لذا ایشان فرمودند: حتی

اگر حدیثی از من برای شما نقل شد که با وحی و عقل مطابقت نداشت، به سینه

دیوار بزنید و نپذیرید.

بنابراین اگر به عنوان مثال گفته شد: ده نفر

به عنوان ساختگی \"عشره مبشرة\" در بهشت هستند، و نام علی، حسن، حسین،

معاویه، طلحه، زبیر و ...، همه در یک راستا قرار گرفت، معلوم است که اصلاً

با عقل سازگاری ندارد و همچنین با وحی.

2- اسم‌ها

مهم نیستند، بلکه رسم‌ها مهم هستند و در هر دو حال \"اسم و رسم\" باید ضمن آن

که منطبق با هم می‌شوند، مورد رضایت خدا نیز باشند. پس اگر کسی اسم خودش

یا دیگران را مومن، یا مسلمان، شیعه یا سنّی، صحابه و ...، گذاشت، دلیل

نمی‌شود که حتماً مصداق آن اسم‌ها نیز باشند.

3-باید

در همه آیات قرآن کریم دقت نمود که مومن کیست؟ مسلم کیست؟ امّت کیست؟ و

بالاخره صحابه کیست؟ خداوند متعال ویژگی‌های هر کدام را به تفصیل در قرآن

کریم بیان نموده است. پس اگر کسی مشهور به مومن، مسلم، شیعه، سنی، صحابه و

... شد، اما آن ویژگی‌ها را نداشت، مصداق آن نمی‌باشد. تعارف هم ندارد.

الف – به عنوان مثال: در ابتدای همین سوره مومنون فرمود: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُوْمِنُونَ

– به تحقیق که مومنان به فلاح می‌رسند»، اما سریع در آیات بعدی ویژگی‌ ها و

صفات مومن را بیان نمود تا هر کسی که نام خودش را مومن گذاشت، گمان نکند

که به فلاح می‌رسد.

فرمود: آنها در نماز خاشع هستند، از لغو پرهیز

می‌کنند، زکات می‌دهند، زنا نمی‌کنند، به عهد و پیمان خود وفا می‌کنند و از

نماز خود (و دست آوردهایش) محافظت می‌کنند. سپس فرمود: اینها وارثین بهشت

هستند و در آن جاودانه می‌مانند «الَّذِینَ یَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ».

پس،

هر کس این صفات را نداشت، مصداق \"مومن\" نیست. کسی که به نماز اهمیت نداد،

اهل زنا بود و بیعتش (به ویژه عهد با خدا و رسول خدا را) نقض کرد، و یا

عهد و پیمانش را وفا نکرد، مومن و مصداق آیه نمی‌باشد. هر چند دیگران او

را صحابه یا حتی امیرالمومنین بنامند.

ب – خداوند

متعال \"مالک یوم الدین\" است و نه ما؛ لذا چنین نیست که هر کس را ما دوست

داشته باشیم، اهل ایمان و اهل بهشت باشد. بلکه هر کس را او لایق بداند، اهل

بهشت می‌شود و البته این لیاقت و اهلیت را در هاله‌ای از ابهام قرار نداده

تا هر کسی به زعم خود تعریفی کند و صفات آنان را در آیات بسیار متذکر شده

است.

روی اسم‌ها تکیه نکنیم که موجب بروز تعصبات و دسته‌کشی‌ها و تشدید اختلافات شود، بلکه توجه ما در \"رسم\"ها باشد.

صحابه:

یک عده

برای این که خود را در قالب آنچه نیستند جا بزنند، معنا و مفهوم \"واژه\" را

تغییر می‌دهند. دموکراسی را طوری تعریف می‌کنند که فقط دیکتاتوری خودشان را

شامل می‌گردد، مبارزه با تروریسم را به گونه‌ای تعریف و عمل می‌کنند که

توجیه عملیات تروریستی خودشان می‌شود، حقوق بشر را به گونه‌ای تدوین و سپس

تفسیر می‌کنند که ابزار عملکرد ناحق خودشان باشد.

واژگانی چون: مومن، مسلمان، شیعه، سنّی، صحابه و غیره نیز از این ترفند مصون نمانده است.

آمدند

نزد پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله اظهار ایمان کردند، سریع آیه آمد

که به آنها بگو: نگویند ایمان آوردیم، بلکه بگویند اسلام آوردیم، چون هنوز

ایمان به قلب آنها وارد نشده است.

حال یک عده گفتند: \"صحابه\"، یعنی

هر کس که معاصر ایشان بوده و با ایشان \"صحبت\" کرده است، و زوری آنها را

کردند داخل بهشت؟! خواه امیرالمومنین علی علیه السلام باشد و یا معاویه.

امام حسن و امام حسین علیهم السلام باشند، یا سلمان و ابوذر، یا ابوبکر و

عمر، یا طلحه و زبیر و یا هر شخص دیگری.

خب، این از همان تعاریفی من

درآوردی است که نه با \"وحی\" سازگاری دارد و نه با \"عقل\". ابوجهل و ابولهب و

ابوسفیان و جاهل‌ها و ظالم‌های بسیاری معاصر ایشان بودند و با ایشان صحبت

کرده‌اند، آیا همه مصداق \"صحابه\" و \"اصحاب\" هستند و جای همه بهشت است و

جوار قرب الهی و رسول‌ الله (صلی الله علیه و آله) است؟

ج – پس، روی اسم‌ها تکیه نکنیم که موجب بروز تعصبات و دسته‌کشی‌ها و تشدید اختلافات شود، بلکه توجه ما در \"رسم\"ها باشد.

طلحه و زبیر نیز ادعای حقانیت دارند، حال شما بر حق هستید یا آنها و ما از

کجا تشخیص دهیم؟ ایشان نفرمودند: من یا آنها، بلکه فرمودند: \"شما اول حق را

بشناسید، بعد اهلش را خواهید شناخت\". ندیدی یک عده بیکار و بی عار، سبیلی

دراز می‌کنند، کشکول و تبر زین سمبلیک روی دوش می‌اندازند، ابایی می‌پوشند و

می‌گویند: \"ما اهل حقیم\"؟!

نکته/1: